Krivično zakonodavstvo se može odrediti kao skup ili sistem krivičnih zakona koji važe u jednoj zemlji, pod čime se podrazumjevaju svi zakoni koji regulišu krivičnopravnu materiju. Krivično zakonodovstvo u našoj zemlji sačinjavaju Krivični zakoni Bosne i Hercegovine, Federacije Bosne i Hercegovine, Republike srpske i Brčko Distrikta, te drugi zakoni kojima su eventualno propisana krivična djela. U širem smislu, u krivično zakonodavstvo  se ubrajaju Krivični procesni zakoni (Bosne i Hercegovine, Federacije Bosne i Hercegovine, Republike srpske i Brčko Distrikta), Zakon o zaštiti i postupanju sa djecom i maloljetnicima u krivičnom postupku i Zakon o izvršenju krivičnih sankcija.

Krivično pravo je grana pozitivnog prava, čija je osnovna funkcija zaštitna funkcija, koju ostvaruje propisivanjem određenih ponašanja kao krivičnih djela i krivičnih sankcija za ta djela kao i uslova za njihovu primjenu prema učiniocima krivičnih djela. Cilj krivičnog prava je suzbijanje kriminaliteta. Krivično pravo u objektivnom smislu je sistem zakonskih normi i dio pozitivnog prava. Dvije cjeline na koje se krivično pravo deli su opšti dio, koji sadrži odredbe relevantne za sve ili većinu krivičnih djela i posebni dio, koji sadrži zakonske norme kojima se predviđaju pojedina krivična djela. Krivično pravo u subjektivnom smislu je pravo na kažnjavanje i pripada samo državi. Sredstva suzbijanja društveno opasnih ponašanja su  represivna i preventivna. Krivični zakon je zakonska norma kojom se reguliše neko pitanje iz oblasti krivičnog prava, bilo njegovog opšteg, bilo posebnog djela. Krivični zakon odnosno kodifikacija ili kodeks krivičnog prava je obuhvaćena cjelokupna materija krivičnog prava.

Advokat za krivično pravo je dužan preuzeti ponuđenu odbranu osumnjičenog, odnosno optuženog (u daljem tekstu: optuženi) u krivičnim predmetima bez obzira na ličnost optuženog i na vrstu i težinu učinjenog krivičnog djela.

Advokat za krivično pravo ne smije odbiti pružanje pravne pomoći – odbrane u krivičnim predmetima zbog toga što bi uspješna odbrana bila teška, zbog toga što postoje nepobitni dokazi o izvršenom krivičnom djelu, zbog toga što je optuženi priznao izvršenje krivičnog djela, zbog negativnog mišljenja javnog mnijenja izazvanog krivičnim djelom i ponašanja oštećenih.

Advokat za krivično pravo može odbiti ponuđenu odbranu optuženog samo ukoliko ima specijalizaciju iz druge grane prava, odnosno ukoliko se  u  obavljanju advokatske djelatnosti ne bavi i krivičnim pravom, a od već prihvaćene odbrane advokat može odustati samo ako mu braniteljska savjest ne bi dopuštala daljnju odbranu a položaj branjenika se time ne bi pogoršao. U toku krivičnog postupka advokat ne smije davati izjave sredstvima javnog informisanja kojima bi se moglo na nedopušten način, a naročito stvaranjem određenih dojmova u javnosti, uticati na tok i ishod krivičnog postupka. Kad u krivičnom postupku učestvuje više optuženika i više advokata – branitelja, advokati su dužni nastojati da što je više moguće usklade svoj rad i govore i to tako da to ne bude na štetu ni jednom od optuženika – branjenika.

Advokat ne smije braniti ili rasterećivati svog branjenika tako što će krivnju svaljivati na druge saoptuženike, odnosno povećavati njihovu krivnju kako bi potpuno isključio ili umanjio krivnju svog branjenika. On to smije činiti samo ako po njegovom uvjerenju i savjesti njegov branjenik nije kriv, a to nije moguće dokazati drugačije nego dokazivanjem krivnje drugih saoptuženika, a što mora odgovarati činjeničnom stanju. U pravnim obrazlaganjima i zaključcima advokat – branitelj je samostalan i to čini po sopstvenoj savjesti, znanju, odgovornosti i stručnosti i nije vezan uputama branjenika, a dužan je držati se uputa optuženog – branjenika u pogledu činjeničnog stanja. Svako neposredno ili posredno nuđenje pritvorenicima za branitelja ili korišćenje njima radi pribavljanja optuženika – branjenika, protivno je ugledu i dostojanstvu advokature i pretstavlja kršenje pravila Kondeksa advokatke etike.